Algo que sempre me sorprendeu ao traballar con compositores é ver a humildade da que teñen que ser capaces para darlle a túa película exactamente a atmosfera que ti soñas que teña. Sígueme sorprendendo a pulcra atención que poñen intentando ler na túa mente a total expresión do que queres contar para que sexa o teu soño e non o seu, o que cobre vida. ¿Como son capaces de negarse a si mesmos desa maneira para darse creativamente a outro? Pois fano e non so iso, soportan molestas sesións cun señor ou señora que frecuentemente sabe o que non quere, pero non exactamente o que quere.

Canta lata lle din a Xavi Font e o seu entón compañeiro de fatigas creativas Arturo Vaquero para dar coa banda sonora de Cartas Italianas! Pero, estoicamente, aceptaban as miñas dolorosas (para min, que tiña que dalas) negativas ás súas propostas, ata que un pensaba que acabarían dicindo “ata logo, señor, vostede non sabe o que quere…”. Pero non, sen unha queixa nin unha mala cara nin un poñer os ollos en branco en que seguramente eu incorrera había xa moito, seguían afanados no traballo, intentando sempre dar coa tecla exacta. Nesas estábamos cando me chegan un día cun brillo diferente na mirada e a luminosidade e entusiasmo de quen de verdade deu co asunto… pulsan o seu maquinillo e comeza a envolverme unha música que contén a doce e evocadora melancolía que penso que termina de dar a todo, illa, personaxes, paisaxes, historia e ata os silencios que lle fan contrapunto, exactamente o que lles faltaba para cobrar plena vida. Creo que os biquei, non recordo ben, esa sinxela e conmovedora melodía colmaba con creces as miñas aspiracións… Ese momento no que as imaxes dunha película están envoltas da música que as fai virse arriba é un momento moi próximo á felicidade para un director, garántoo.

A Xavi coñecino por mediación de Fernando Cortizo, para quen máis adiante fixo a música de O Apóstolo, en colaboración, ademais de co sempiterno Arturo Vaquero, nada menos que co enorme Phillip Glass. Recordo a primeira impresión dun mozo delgado, afable, pulcro e con aspecto de home eficiente, en vivo contraste co desastroso aspecto torpe que Fernando e eu lucimos habitualmente. Fomos tomar algo e sorprendeunos cunha extraordinaria habilidade para esquivar os malos viños ou os caros en exceso e ir directamente a aqueles que saían magníficos, da anada nonseique e recomendados polo experto nonseicantos, por un prezo máis que razoable. Un home cunha habilidade semellante resulta unha extraordinaria compañía para alguén cuns coñecementos en materia de viños tan parcos como os meus, pero capaz de saborear un bo fermento da vide se se me pon a tiro. A partir de aí continuamos unha relación artística e persoal que continua ao presente e que espero dea máis fillos artísticos. Froito desa relación, no plano persoal, tiven o privilexio de asistir á súa voda, onde vexo de repente como o mesmísimo Julio Ruiz de Radio 3 presenta a unha banda na que o noivo, o propio Xavi, tocaba o baixo e entérome aí de que tiña gañado un dos concursos de rock de Radio 3, que para un da miña xeración é como dicir o Nobel, o Oscar ou o non plus ultra… unha caixa de sorpresas, o amigo Xavi…

Repasando as súas músicas para películas atópaste pasodobres, valses, boleros e toda clase de ritmos e orquestracións, un verdadeiro catálogo de xéneros e estilos, como se moitos músicos se deran cita nunha soa persoa. Niso consiste o seu complicado oficio, dispoñer dunha paleta o máis ampla posible para poder vestir e dar atmosfera a calquera clase de universo que se queira recrear. Pero ao escoitar a Xavi tocar co seu grupo, entendes que ademais ten o seu propio mundo sonoro, a súa propia e rica vida artística. E as dúas cousas fainas ben, máis que ben, en realidade. As películas dan fe e elas non poden mentir.